Przewidywanie przyszłości, zastanawianie się nad tym, jak potoczą się nasze losy, próba zajrzenia do tego co niewiadome towarzyszy człowiekowi od zawsze. Radzenie się wyroczni, wróżek, kart, wypatrywanie znaków, niekiedy traktowane było bardzo serio, a niekiedy stawało się po prostu rozrywką. Najbardziej intrygujące pytania o przyszłość dotyczyły zazwyczaj tego, co człowiekowi najbliższe: zdrowia, pieniędzy i miłości. Szczególnie ta ostatnia kwestia zaprzątała głowy wielu naszych przodków, a niejednokrotnie i nas samych.
Czytaj więcejBlog Ośrodka „Brama Grodzka ‐ Teatr NN”
Oboje urodzili się przed wojną w Lublinie w żydowskich rodzinach. On – w 1925 roku. Ona sześć lat później. On wychowywał się w domu przy ulicy Nowej. Przy ulicy Lubartowskiej, przedłużeniu ulicy Nowej, jej ojciec miał dwie fabryki. Przeżyli Holocaust na aryjskich papierach. Ale spotkali się dopiero po wojnie, w Izraelu. Nie mówili o tragedii z okresu okupacji. Swoje miasto dzieciństwa odwiedzali po wielu latach. W 2005 roku wspomnienia obojga zostały zarejestrowane w ramach Programu Historia Mówiona Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN” w Lublinie. Nimrod Ariav zmarł 3 sierpnia 2023 roku. Nechama Tec odeszła tego samego dnia. Wraz z ich odejściem kończy się pewna epoka.
Czytaj więcej
Zawodową misją animatorów i animatorek społeczno-kulturalnych jest tworzenie pozytywnych zmian społecznych. Piszą o tym Bohdan Skrzypczak i Urszula Lewartowicz. Trudno sprawdzić, czy ją wypełniają, bo takie zmiany są długotrwałe i mogą mieć wiele przyczyn, ale jest to jedyna grupa zawodowa, która dąży do takiego celu. Na przykład oczekuje się od animacji kultury, żeby budowała kapitał społeczny z większą otwartością na innych. Właśnie dzięki temu kapitałowi i otwartości udało się pomóc uchodźcom z Ukrainy w 2022 roku.
Odpowiedź na to pytanie jest celem mojego stypendium Prezydenta Miasta Lublin w 2023 roku. Główną misją przypisywaną animatorom i animatorkom kultury jest wywoływanie pozytywnej zmiany społecznej, ale bardzo trudno ją zweryfikować. Po 1989 roku wiele lubelskich instytucji i organizacji – takich jak np. Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN” – zaczęło wśród mieszkańców Lublina budować relacje międzykulturowe i otwartość na innych. Rodzajem praktycznego sprawdzianu naszego stosunku do obcych stał się napływ uchodźców z Ukrainy. Skala pomocy okazanej im przez społeczeństwo była zaskakująca dla wszystkich. Być może więc te dwa fakty są ze sobą powiązane i nasza pomoc uchodźcom była wynikiem zmiany społecznej wywołanej przez animację międzykulturową.
Przedmiotem Studium będzie fotografia stanowiąca wizualne świadectwo przeszłości miasta. Przyjrzę się fragmentowi minionej rzeczywistości utrwalonej na kawałku papieru fotograficznego. Pochylam się nad zatrzymanym momentem, wydobytą z ciągłości jednostką czasu, w celu interpretacji zobrazowanej rzeczywistości, odtworzenia historii, stworzenia opowieści.
Czytaj więcej