W całej literaturze żydowskiej nie ma równie pięknej książki o Polsce. Nie ma też chyba drugiej tak dobrej powieści o Żydach i Polakach, w której splecione losy dwóch narodów odmalowane byłyby z takim wdziękiem. W lasach polskich to zapomniana perła literatury, pierwsza część wielkiej trylogii Józefa Opatoszu osnutej na tle drugiej połowy XIX wieku.
Blog Ośrodka „Brama Grodzka ‐ Teatr NN”
Na przełomie listopada i grudnia 2017 roku Tomasz Czajkowski z Programu Historia Mówiona Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN” pojechał do Izraela, gdzie nagrywał rozmowy z Żydami polskiego pochodzenia, którzy przeżyli wojnę. W przyjętej przez nas terminologii osoby takie, które zgadzają się podzielić swoimi wspomnieniami, nazywamy świadkami historii. Czytaj więcej
Jarosław Mikołajewski napisał tuż po śmierci Julii Hartwig: „poetką była i jest, bo pozostawiła nam niewiarygodnie piękne wiersze. Rozkochane w kruchych ludziach i ich kruchym świecie”*. Czytaj więcej
7 listopada 2017 roku minęło 100 lat od zamachu stanu w Rosji, który przeszedł do historii pod nazwą Rewolucji Październikowej. Rocznice tak ważnych wydarzeń historycznych, które wpłynęły na losy całego świata, skłaniają do pytań o to, jak odbierali je wówczas żyjący ludzie. Czy byli świadomi ich znaczenia? Czy w ogóle zwracali na nie uwagę? O tym, jak wyglądało życie codzienne mieszkańców Lublina w chwili, gdy w odległej stolicy Rosji doszło do przewrotu, pewne wyobrażenie daje lektura ówczesnych gazet.
Rankiem 3 grudnia 1944 roku na Majdanku stanęły szubienice przygotowane dla 5 byłych członków załogi obozu. Wieść, że egzekucja zostanie wykonana publicznie w miejscu ich zbrodni momentalnie rozeszła się po mieście. Na terenie wciąż nieostygłego obozu zebrało się kilkanaście tysięcy ludzi, a wśród nich dziewczynka, która w długą drogę ze Śródmieścia na Majdanek założyła na siebie jedyne, co wtedy miała. „Pozwólcie mi przejść! – krzyczała – Ja byłam na Majdanku! Ja noszę pasiak!”. Tłum w jednej chwili rozstąpił się i przepuścił ją na sam przód. Oglądała egzekucję od początku do końca, a kiedy skazani przestali już drgać, obróciła się i bez słowa odeszła. Nazywała się Fejga Sztecher i miała wówczas 14 lat. Dzisiaj nazywa się Zipora Nahir, ma 87 lat i jest wolontariuszką w Bramie Grodzkiej. Czytaj więcej